Jurrie schrijft op zondag 💚

 

Zondagochtend negen uur. We zitten aan de koffie en ik eet een boterham. Kachel aan. Mijn vrouw zit in een tijdschrift te kijken en ik staar door het raam naar buiten. Allebei in gedachten verzonken. Heerlijk rustig. Ik geef de vogels vaak eten, dus er is altijd een drukte van belang in onze tuin. Af en aan vliegen ze. De één is nog niet weg of de ander komt aan. Tortel, roodborstje, pimpelmees, koolmees, merel, vink enz. Tjonge, het lijkt Schiphol wel. Het is in ieder geval schoon vliegverkeer. Zij hebben niets met vervuilende uitstoot te maken. Al zou dat dan alleen de restanten zijn van hun verorberingen. Flats, daar laten ze er weer eentje.

Zo starend naar buiten met een kop koffie in m’n hand, schieten ineens de vogels alle kanten uit. Boem! Een tortel vloog met een knal tegen het raam waar ik stond te kijken. We schrokken ons rot. M’n koffie viel over m’n hand op de vensterbank. De duif viel op de grond, maar kon toch nog op vliegen en schoot gelijk in de beplanting die tegen mijn heg aangroeit. Zo dicht en helemaal plat tegen de takken bleef de duif zitten. Waar was ze van geschrokken?

Nog geen tel later kreeg ik het antwoord. De slechtvalk streek neer op de overkapping. Natuurlijk ze zijn geschrokken van zijn aanwezigheid. Hij was aan het jagen zoals hij dat hier altijd doet. Binnen twee tellen vloog hij weer weg en vlak onder hem zat de duif. Heel stil plat tegen een tak. Ik hoop dat hij niet gewond is toen hij zo hard tegen de raam was vloog. Hij zit er nog steeds. Een half uur nu al. Ik ga maar eens voorzichtig kijken. Hij beweegt nog wel.
Wat een bijzondere ochtend toch weer!

 

Een reiger redden

In de wijktuin ‘Zoete Aarde’ werken veel vrijwilligers. Een deel van hen is lid van de ‘boomgaardgroep’. Op de eerste zaterdag van de maand komen zij bij elkaar om de appel en perenbomen te verzorgen.

Stoere mannen zijn het! Gewapend met snoeischaren, zagen, ladders, spaden en kruiwagens. Laarzen, klompen en handschoenen aan. Mutsen op. Heerlijk in de buitenlucht in weer en wind. Dit is een klus voor echte mannen die van boom tot boom gaan om te knippen en te zagen. Soms ook te graven. Zware takken die naar beneden vallen en in de kruiwagen worden gelegd.

Tjonge, we zijn net Tarzan! Van de ene boom naar de andere en maar snoeien en zagen. Hoog in de boom met de oerkreet van Tarzan. Ha! Stoere mannen!

‘En waar is Jane dan, hoor ik u denken?’ Jane? Hier is geen Jane. Zij is thuis. Nee, dit is een bijeenkomst voor mannen. Zoals vandaag 4 januari 2020. Hard werkende, zwetende, dampende mannen die elke boom vertroetelen. Menig boom wordt beter vertroeteld dan zijn eigen Jane thuis. Zo kan alleen Tarzan dat! Kijk ons gaan! Heen er weer met de kruiwagens vol takken.

Tijdens het brengen van de takken naar de takkenril staat daar plots een reiger voor mijn neus op het pad. ‘Een reiger, wat doet die hier?’ denk ik. Hij kijkt mij aan. ‘Het kan ook een zij zijn, maar zo’n kenner ben ik ook nou ook weer niet.’ Ik keek naar hem en wilde er langs. Normaal vliegen reigers weg als je ook maar enigszins in de buurt komt maar deze bleef staan. Hij keek me in de ogen alsof hij iets wilde zeggen, iets wilde laten zien.

Toen ik hem  benaderde, kwam hij in beweging. Ach gut, hij liep mank. Zijn borstveren waren vies en plakkerig en hij kon zijn ene been bijna niet gebruiken. Hij liep heel langzaam en voorzichtig het pad af. Ik zag dat er een gezwel bij het einde van zijn been en voet zat. Het deed hem heel erg zeer, dat kon je wel zien. Ach, jongen toch!  ‘Dierenambulance bellen!’ zei de ene boomgaardman. ‘Nee’, zei de ander.’ Laat de natuur z’n eigen gang gaan en bovendien er zijn genoeg reigers. Als we er niet waren geweest vandaag had hij ook dood gegaan.’ En zo staan de stoere mannen naar de reiger te kijken die in elkaar gedoken voor ons bleef staan. Ach, jongen toch! ‘Eigenlijk best zielig’, riepen we in koor. ‘Laten we de dierenambulance maar bellen.’ Dat besluiten we.

Niet veel later komt de dierenambulance er aan. Er stapt, vlak voor onze neus, een mooie, jonge Jane uit de auto. Met open mond zien wij hoe ze de reiger vangt en vastklemt tussen haar arm en lichaam en met haar andere hand z’n snavel vasthoudt. ‘Ze kunnen hard prikken met hun snavel. Die is vlijmscherp’, riep ze. Wat een stoere vrouw! Ze deed de reiger in een kooi en bedankte ons liefdevol, waarna ze weer verdween. ‘G..g..geen dank’, riepen wij in koor en zij liet ons met open mond achter. Daar ging ze, onze Jane met de reiger. Wij moesten een traantje wegpinken.

Stoere mannen! Ja, ja.

Jurrie Drenth

Oorverdovende stilte

 

Nieuwjaarsdag 9.00 uur. Ik ga naar de kippen. Eens kijken hoe zij de jaarwisseling hebben overleefd en ze moeten eten natuurlijk. Ik ga naar buiten, doe de deur dicht en luister. ‘Wat hoor ik.’ Ik, ik geloof het niet. Ik blijf stil staan in de tuin en luister nog maar eens goed. Ik ben stomverbaasd. Dit lijkt onmogelijk, maar het is toch waar. Het is oorverdovend…. stil. Wat een serene rust. Je hoort zelfs geen verkeer. Ongelooflijk hoe een stad, na een hevig knallende nacht met zoveel lawaai, zo stil kan zijn. Wat een verademing. Dit maak je alleen maar mee als je op nieuwjaarsdag vroeg uit de veren bent. ‘O ja, de veren, gauw naar de kippen.’ Die zitten nog op stok. Misschien hebben zij ook te diep in het glaasje gekeken vannacht? Ik zal ze maar verwennen met wat meelwormen. Dat hebben ze we verdient na al dat kabaal. Gelukkig duurt dat nog even voor we weer zoveel geluid produceren. Alhoewel…ik deze stilte elke dag wel zou willen hebben, dus kom op met dat vuurwerk zou ik haast zeggen. Een fijn nieuwjaar allemaal.

Creatief en lief: dat is Dorien!

Ik heb een probleem, een heel groot probleem en dat is dat ik alles leuk vind. Bijna alles, ok, ik vind veel leuk. Fotograferen, mama zijn, knutselen, schrijven, lezen, wandelen. Het is jouw valkuil, werd er opgemerkt door Dominique.

Ik vind het leuk om andere mensen blij en gelukkig te zien. Vooral met iets dat ik gecreëerd heb, iets wat ik geef, met iets wat ik zeg of doe.

Niet omdat ik een complimentje wil ontvangen of in het middelpunt van de belangstelling wil staan. Juist niet, mijn intentie is om andere mensen oprecht vrolijk te maken. En op welk moment kan dat beter dan tijdens Lichtjesavond? In het midden van de stad, in de Oase van rust, behalve op deze avond van het jaar. Dan gebeurt er van alles, overal in de Tuin.

Wie mij een beetje kent weet dat ik wel eens een grapje maak, niet heel vaak, soms. Na de Sint Maarten-workshops had ik nog een heleboel tasjes over om te versieren.

Voor de grap gooide ik in de groep dat ik nog wel een workshop zou kunnen doen voor de kinderen tijdens Lichtjesavond.  Er werd door Jannie heel enthousiast gereageerd en haar enthousiasme maakte wat los in mij. De eeuwige positieve energie die zij rondstrooit is inspirerend.

Het bleef niet bij de tasjes. Waarom weet ik niet meer, maar in de afgelopen jaren heb ik in de garage een hele collectie glazen potten verzameld. Nu was het moment daar iets mee te doen. Wat ben ik blij dat ik de glazen potten meegenomen had. De kleine knutselaars vonden het prachtig om deze te versieren. Ook had ik houten hangers mee, voor in de kerstboom. Een laars, een ijsster, een rendier en een peperkoekmannetje. Deze konden gekleurd worden met stiften. Als ze klaar waren deed ik er een touwtje om.

De kinderen waren allemaal zo lief en ijverig aan het versieren. Sommige kinderen bleven wel drie kwartier fröbelen, heerlijk! En alles mocht. Al wilde je alle drie de knutsel-projecten doen, het was goed. Werkelijk waar, bijna alles is opgegaan. Wat een fijne avond was dit! Het liep, het ging, iedereen was blij en dat maakt mij weer blij.

Ik heb veel mensen gezien, veel kinderen geholpen, nieuwe mensen, kennissen, vrienden. Ik kreeg onverwacht hulp van de buur-mede-knutselaars.

Vanwege tijdgebrek waren er geen voorbeelden gemaakt dus deze taak namen zij op zich voordat de avond begon. Bedankt, Jo-Anne & Wilma!

Lichtbrengers

Een week lang stak ik mijn kop in het zand en keek niet naar het weerbericht. Helpt toch niks. Tot zaterdagochtend mensen begonnen te bellen. ‘Gaat de Lichtjesavond wel door?’ was hun vraag. Ja, bij twijfel altijd door laten gaan adviseerde onze voorganger Janny Scholtze ooit. Soms is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Over het wel of niet doorgaan van de vorige urban hippie markt hebben we een hele poos getwijfeld. Nu leek het weerbericht redelijk.

Bij het opbouwen van de marktkraampjes begon het toch nog even te stortregenen. We hoorden zelfs een enorme klap onweer, zomaar uit het niets. Mensen die hun spullen kwamen verkopen en waar we een tafel voor gereserveerd hadden raakten in de stress. Ze hadden een luifel nodig tegen de regen. Lichtjesavond is geen hippiemarkt. We huren geen kramen. Doen het met wat we hebben in de tuin en dat zijn een paar kramen en verder vooral tafels en tafeltjes. Uiteindelijk zorgde onze grote tovenaar Peter dat bijna iedereen blij en tevreden een plek had.

‘Het komt altijd goed’ hoorde ik Dorien zeggen. Dat is inderdaad mijn beeld. Als iedereen wat fantasie gebruikt dan kunnen we samen veel. Toch hoort het blijkbaar bij het organiseren van een festiviteit dat er ook mensen ontevreden zijn. De één kijkt dan boos, de ander verzint een creatieve oplossing.

Sommige mensen zorgen in de eerste plaats goed voor zichzelf. Anderen helpen elkaar of helpen eerst een ander en zorgen dan voor zichzelf. De donkere wolken in de lucht maken het lastig. Sommige spullen verdragen wel een drupje regen, andere dingen eigenlijk niet. Uiteindelijk waaiden de wolken weg. Gezichten die op onweer stonden klaarden ook op. De muziek (enorme hulde aan jullie!) begon te spelen. In de hele wijk waren de vrolijke kerstklanken te horen. Mensen werden er door naar de tuin gelokt. Net de rattenvanger van Hamelen die Dickensgroep van muziekvereniging Buytenrode!

En daar waren de eerste bezoekers! Ze kregen een nieuwjaarskaartje om door te geven aan iemand die dat wel kan gebruiken. Degene die het kaartje ontvangt kan in het nieuwe jaar een kop soep komen eten op woensdag. Zo hopen we weer nieuwe mensen te bereiken. Mensen die van mensen houden. Die elkaar willen ontmoeten. Belangstelling hebben voor elkaar. Behulpzaam zijn, warm en licht 🌟💫⭐️

Lieve iedereen die er weer was of betrokken was bij gisteravond, vrijwilliger/bezoeker/muzikant/kok/technicus/spontane afwassers/even iemand naar huis brenger/ vuurstoker/wegwijzer/opbouwer/zoeker/opruimer/en vul zelf maar in

Allemaal lichtbrengers in het donker!

Dank!

 

Haantje!

Half tien. Ik moet naar de kippen, maar het waait en het regent. Bah! Maar ja, zij kunnen niet wachten. Dieren moeten eten en dat gaat voor alles. Ik loop met m’n regenjas en capuchon op door de regen naar villa Kakelbont. Ik heb nog wat gekookte rijst bij me, dat vinden ze lekker. Eigenlijk lusten kippen alles. Ik hoor de haan kukelen. ‘Ja,ja, ik kom er aan.’ Aangekomen bij de villa zitten ze nog allemaal in het nachthok. Nou, nou, wat een schreeuwlelijkerd, flink aan het kukelen om jullie eten te komen geven en vervolgens zitten jullie binnen. Ik dacht dat de kippen vroeg uit de veren waren? Allemaal op stok en kijken me aan. Geenzins van plan om naar buiten te gaan. Dat begrijp ik wel. Ik zou ook binnen blijven met dit weer en kippen houden niet van wind. Maar de man van het stel vond het welletjes en ging z’n vrouwtjes aansporen om naar buiten te gaan. Eerst nog van stok, maar ze wilden niet. ‘ Wat denken de dames wel. Opschieten! Van stok af en naar buiten.’ Leek de haan te zeggen. Je zag het aan z’n houding. Zijn vleugels laag en met z’n voetjes trommelend op de stok, tippelend van hen naar hen. ‘Schiet op! Er af en naar buiten!’ 1 voor 1 springen ze eraf en vluchten naar buiten.
Er is een gezegde:
Als er 1 schaap over de dam is. ……
Dan heb ik een soortgelijke gezegde:
Als er 1 kip van stok is. …….
Brrr, gauw weer naar binnen. Mmmm, koffie.

Wat zullen we drinken?

Op Lichtjesavond zijn er veel heerlijkheden te eten. Ik schreef er een stukje over. Omdat we hopen dat je met lekkere trek naar de tuin komt. Toen ik het blogje online zette kwam er meteen een reactie van één van de hopmannen. Ik was het Zoete Aarde Honing blond vergeten!

Oei, dat was suf! Wekenlang heeft het vrolijke etiket de Facebook van de buurttuin versierd. Vele Zoetermeerders hebben één of een aantal van die fleurige flessen besteld. En al die biertjes kunnen op Lichtjesavond opgehaald worden.

En je kunt het bier proeven! Nu zal ik niet zeggen ‘drink de hele dag niets’ voor je naar de Lichtjesavond komt. Wel wil ik je van harte uitnodigen om het allereerste buurttuinbiertje te komen testen! Tot volgende week zaterdag 🌟proost!

Wat eten we op 14 december?

Wat eten we op 14 december?

Soms heb ik de juiste ingrediënten in huis, een fijn recept, een schone keuken en hongerige gasten aan tafel. Fijn om dan een heerlijk maal te koken. De tafel feestelijk te dekken, een mooie fles wijn en een kan water er bij. Kaarsjes aan en een avond lang tafelen. Het goede leven.

Andere dagen ben ik alleen en eet als avondeten een boterham met een kop cup a soep uit zo’n zakje, als toetje een bak yoghurt met vla. In tien minuten weg gewerkt en weer door met de gewone dingen.

Heel vaak is het iets er tussen in. Niet heel uitgebreid eten maar ook niet supersimpel. Een pasta met groenten, rijst met curry, een hartige taart of maaltijdsoep, een winterse stamppot. Jummie!

Verzinnen wat je gaat eten, het komt iedere dag terug. Behalve op de avonden dat je uitgenodigd wordt bij lieve vrienden of familie. Wat een gelukkige dagen zijn dat. De tafel is gedekt, de kachel brandt. Je schuift aan en snuift de geur op van iets warms en kruidigs dat staat te stoven in de oven. Dankbaar tast je toe als de schalen op tafel komen.

Zoiets staat je ook te wachten op Lichtjesavond in de buurttuin! Op zaterdag 14 december sta je niet in de keuken. Je dekt geen tafel. Je steekt geen kaarsen of houtkachel aan. Op Lichtjesavond wordt dat allemaal voor jou gedaan! 

Ben je nieuwsgierig naar het menu? Om te beginnen is er een glas warme glühwijn, daar past een kopje soep bij. De keuze is dit jaar reuze. Een waar soepbuffet zal er zijn: Angela maakt aardperensoep, Kitty zorgt voor pastinaak, Els kookt courgettesoep en Pon maakt zijn beroemde bruine bonensoep. Voor elk wat wils! 

Na de soep kom je op het plein van de BSO bij de stamppotten: Verrukkelijke zuurkool gemaakt met witte kool van de tuin, vegetarische stamppot andijvie, en misschien nog een stamppot, dat ben ik even kwijt. Jessie, Jacoba, Annemarie en Hans scheppen graag voor jou op. Ben je niet zo van de stamppot dan bakt Marc net als ieder jaar verrukkelijke oliebollen.

Als toetje een portie poffertje van Petra en Phyllis geserveerd vanuit de kleine kas! 

Het decor: Een romantisch verlichte boomgaard, muziek van troubadour Cees in de kas, Muziekvereniging Buytenrode op het terras. Mark en Marion, hopen we, in de BSO.

Dan nog een tiental kraampjes met kerstcadeautjes. Een sterretje aansteken in de Bloemenpluktuin. Vijf gratis workshops voor kinderen in de grote kas en in het Lijsternest. Dat wordt een heerlijke avond.

Geen tafel dekken, geen boodschappen doen, niks koken en afwassen. Rond 1700 uur op de fiets stappen, parkeren in de tuin en je laten verwennen door de vrijwilligers van de buurttuin! Er wordt op je gewacht! Hartelijk welkom 💚

Novembertuin

De eerste jaren in de buurttuin schreef ik wekelijks een blog. Om betrokkenheid te creëeren, om ergernissen van mij af te schrijven en plezier naar ons toe. Om te laten weten wat er in de tuin te beleven is. Om te zorgen dat de buurttuin van iedereen zou worden ipv van een klein clubje. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Hoe meer draagvlak, hoe mooier de buurttuin.

Af en toe vroeg ik iemand anders om te schrijven. En toen werd mij  IPad waar ik deze stukjes op typ gestolen en was ik mijn (automatisch ingestelde) wachtwoorden kwijt. Ik ging op andere plekken schrijven. Binnenkort komt mijn website online. Gemaakt door de echtgenoot van een buurttuinvrijwilligster. Als je nieuwsgierig bent naar samen schrijven: schrijfavonturen.nl

Op één of andere magische manier kwam ik mijn wachtwoorden later weer tegen. De regels voor een feestje in de tuin heb ik toen geplaatst. Je kunt ze, als je een beetje zoekt, hier ergens vinden. En gisteren gebeurde er opnieuw iets magisch. Tenminste zo heb ik het ervaren. Een mooie belevenis, geschreven door Jurrie plopte in mijn inbox. Gelijk dacht ik aan dit blog en heb Jurrie gevraagd of hij vaker iets zou willen schrijven.

En wat denk je, toen ik wakker werd vanochtend was Jurrie al lang in de tuin geweest en had ook al weer een stukje geschreven! Hartelijk welkom nieuwe buurttuinschrijver, supergaaf! Hier het vervolg van gisteren:

Ik word wakker van de haan. Niet dat ik dat erg vind. Hij roept me. ‘We willen eten,’ lijkt hij te kukelen. ‘Kom je nog?’ Tuurlijk kom ik. Gauw wat aantrekken en naar de kippen. Meelwormen mee. Vinden ze lekker. Even later loop ik in de tuin. Wat is ze mooi. Het heeft wat gevroren en de dauw heeft plaats gemaakt voor de rijp. De ochtend zon schittert in de ijskristallen en geeft het gras een zilverkleurige deken.  O, wat mooi! Een zilverkleurige deken met kleine briljantjes. Ik kijk om me heen en het beneemt me voor even m’n adem. Op de achtergrond hoor ik de kerkklok. Voor de rest is het stil. Wat een genot. ‘Kukeleku,’ klonk het weer. O ja, de kippen. Snel eten geven maar en op naar de koffie.